Plussize in de fashionindustrie

Aileen Out van Prettybusiness schrijft elke editie van Rubens een blog waarin ze haar kennis en ervaring deelt op het gebied van zakelijke mode, bekeken vanuit een plussize bril.

Ik kan mij nog goed herinneren dat ik voor het eerst kennis maakte met mijn jaargenoten op de modeacademie. Allemaal jonge meiden, de één nog hipper dan de ander. En daar stond ze, in haar eentje in de grote massa. Een meisje met korte, donkerbruine haren en felle, blauwe ogen. Een mooi rond figuur en een krachtige uitstraling. Ja, hier stond iemand.

Pas in het tweede leerjaar kwamen we bij elkaar in de klas. Iedere dag weer keek ik mijn ogen uit wanneer ik haar zag. Ze had een uitgesproken, vrolijke kledingstijl. Veel kleuren, prints, altijd felrode lippenstift. Eigenlijk één van de weinigen die iedere ochtend als een ware inspiratiebron de klas in kwam. Niet op de laatste plaats, omdat ze vol was en zich met zoveel zelfvertrouwen tussen alle slanke dames begaf. Iedere dag weer. Ik had er bewondering voor. Ze stak haar maat, dat ergens rond de 48 of 50 moest hebben gelegen, ook niet onder stoelen of banken. Dit was wie zij was, en daar deed de wereld het maar mee.

Op een zomerse dag kwam ik na een stageperiode terug op school. We hadden allen een paar maanden bij een modebedrijf ervaring opgedaan en zaten vol met verhalen. Ineens liep zij daar de klas in en even was het stil. Ze was afgevallen en niet zo'n beetje ook. Toen kwamen alle enthousiaste reacties.

Iedereen kwam blij op haar af en ik zag haar langzaam in zichzelf terugtrekken.

Alsof ze niet gezien wilde worden, niet in het middelpunt wilde staan. Met alle blije gezichten om haar heen leek zij ineens niet zo gelukkig te zijn. Ze wilde het er ook niet echt over hebben. Ik voelde haar ongemak.

Een paar dagen later besloot ze om tijdens de pauze nog even door te werken. Het was rustig, uitgestorven bijna, en ik liep naar haar toe. Ik vroeg wat er de afgelopen maanden was gebeurd. Met neergeslagen ogen vertelde ze over de druk die er op haar was uitgeoefend tijdens haar stageperiode. Ze werd dagelijks geconfronteerd met haar gewicht, want iedere dag kreeg ze hier iets over te horen. Daarnaast was de stage zelf ook niet leuk en hoopte ze stiekem dat haar gewichtsverlies het beter zou maken. Maar aan haar gezicht zag ik dat ze eigenlijk diep teleurgesteld in zichzelf was. Het blije, trotse meisje was verdwenen. Ze bleef naar de grond staren. 'Hoe voel jij je nu?' vroeg ik haar.

Haar hoofd ging omhoog en met betraande ogen keek ze me aan.

'Slecht,' zei ze. Ze wilde het er verder niet over hebben. Ik merkte dat ik haar met die vraag zo erg confronteerde, dat ik mij bijna schuldig voelde. Na dit gesprek heb ik er nooit meer met haar over gesproken. Ik was met mijn maat 38 of 40 destijds naast haar de dikste van de klas en ook constant op dieet. Met veel diëten kon ik deze maat behouden, maar gelukkig was ik niet. Na het zien van haar betraande ogen besloot ik dat ik dit nooit wilde meemaken. Ik besloot te stoppen met diëten en dit voor altijd af te zweren. Ik wil geen afscheid nemen van mijn gewicht. Mijn hele persoonlijkheid zit inmiddels verpakt in maat 46 en daar wil ik voor geen goud afscheid van nemen.

Aileen Out kan je volgen op: LinkdIn Instagram Facebook en Twitter